Myśl dnia
św. Marka, ewangelisty, święto
Marka, Jarosława
Przyjaźń jest jak dające cień drzewo, pod którym szukam wytchnienia.
Samuel Taylor Coleridge
1 P 5, 5b-14 • Ps 89 • Mk 16, 15-20 liturgia dnia
Transmisja na żywo
Niedziele i Święta
Msza Święta - godz.11.30
KRÓTKA HISTORIA PARAFII GORZKOWICE
Początki parafii Gorzkowice sięgają daleko w przeszłość. Ściślej daty powstania parafii nie da się określić z powodu braku dokumentów. Trzeba jednak przyjąć, że powstanie jej sięga XIII, a może nawet XII w. Pierwszą ścisłą datą historyczną jest rok 1335, kiedy to arcybiskup gnieźnieński nadaje proboszczowi w Gorzkowicach dziesięciny z ról kmiecych. W latach 1420, 1458, 1504 są wzmianki historyczne o plebanach parafii Gorzkowice, a obszerniejsze wiadomości o niej podaje księga uposażeń Łaskiego z 1523 r. Są tam opisane parafie archidiecezji gnieźnieńskiej. Według niej Gorzkowice były wsią dziedziczną z kościołem parafialnym pod wezwaniem św. Katarzyny. Proboszcz od dawien dawna utrzymywał z własnych dochodów dwóch wikariuszy i organistę. Kroniki podają, że w roku 1553 do parafii Gorzkowice należało prawie 1000 osób. Bliższych wiadomości o parafii z XVI i XVII brak. Dopiero wiek XVIII przynosi obfity materiał.
Nowy kościół drewniany wystawił w r. 1771 miejscowy dziedzic Franciszek Zaręba, właściciel Plucic. W tym czasie odprawiano w parafii cztery odpusty: na św. Katarzynę, św. Walentego, św. Wawrzyńca, św. Jana Nepomucena. W parafii nie było wtedy żadnej szkoły. Na początku XIX w. do parafii należało 14 wsi. Księgi diecezjalne wykazują, że od roku 1846 we wsi Sobakówek, istnieje kaplica pod wezwaniem Trójcy świętej. Należy nadmienić, że na początku XIX w. parafia liczyła około 1820 katolików, 94 innowierców, i 92 żydów. W roku 1928 katalog diecezjalny mówi o kaplicy na Jasnej Górce we wsi Czerno.
Pod koniec XIX w. Gorzkowice otrzymują wspaniałą świątynię murowaną. Drewniany kościół spłonął w 1895 r. od iskry parowozu kolejowego. Dzięki odszkodowaniu, które wyniosło 25000 rubli i rozpisanym składkom w parafii ksiądz Ignacy Kasprzykowski wzniósł wspaniały, gotycki kościół jeden z najpiękniejszych i największych w diecezji. Dzieli się na trzy nawy, posiada pięć marmurowych ołtarzy, piękną, rzeźbioną ambonę, a naprzeciwko niej dużą figurę św. Piotra w okowach. Wielki ołtarz zbudowano z ciemnego marmuru kieleckiego, podobnie i mensy czterech bocznych ołtarzy o nastawach z drewna dębowego. Tabernakulum jednak wykonano z brązu, a piękną białą chrzcielnicę z marmuru kararyjskiego. Kościół posiada osiemnasto-głosowe organy rigeriowskie, posiada terakot, umeblowanie w zakrystii dębowe, słowem wszystko od najdrobniejszej rzeczy obmyślane i zgrane daje świadectwo umiłowania domu Bożego przez proboszcza i rozumiejących go parafian.
Polichromie kościoła wykonał Noskowski artysta-malarz z Warszawy, przy której pracował dwa lata. W dniu 11 XI 1902 r. odbyła się uroczysta konsekracja kościoła. Ceremonii dopełnił ksiądz biskup sufragan z Włocławka Henryk Kossowski. Nowy tytuł kościoła brzmi: Najświętsze Serce Jezusa. Wszystkie boczne ołtarze zmieniły swe tytuły. Konsekrował je 20.VI.1911 r. biskup włocławski Stanisław Zdzitowiecki. W roku 1975 przystąpiono do generalnego remontu kościoła.